De ‘niet doen’-waarschuwingen begonnen in 1962 toen potentiële Britse kijkers van de hekserijfilm Nacht van de Adelaar werden gewaarschuwd door Anglo Amalgamated Film Distributors: ‘Bekijk deze foto niet tenzij je de emotionele schok van je leven kunt verdragen!’
In 1964, het psychodrama van Hammer Film Fanaticus – die door Columbia werd omgedoopt tot distributie in de VS als de meer opzienbarende Dood gaan! Dood gaan! Mijn liefje! – werd geadverteerd met de slogan: ‘Niet doen, niet doen, niet niet doen, niet niet durven missen!’ Ja, acht keer gebruik van het woord ‘niet doen’, voor het geval je het niet snapt. Maar dit was meer een (overdreven repetitieve) plichtmatige filmwaarschuwing voor klanten die ze niet mochten missen, in plaats van een echt voorgevoel van de verschrikkingen die erin zitten.
1972, Arme Albert en kleine Annie werd geadverteerd door Europix-distributeurs met een enorme slogan die groter was dan de titel zelf: “Don’t Open That Door!”
Deze goedkope film werd later beter bekend door de heruitgave van 1974, Ik verscheur mamamaar de waarschuwing “Niet doen” was al ontketend en zou door veel filmmakers en distributeurs worden gebruikt…
De bruid oftewel Het huis dat moord schreeuwde, Geen uitweg en Laatste huis in Massacre Street was een Amerikaanse psychothriller uit 1972, geregisseerd door Jean Marie Pélissié, en geschreven en geproduceerd door John Grissmer, de regisseur van Scalpel (1976) en Ziedende woede (1983). Toen het in eerste instantie werd uitgebracht door obscure distributeur Unisphere, gebruikten ze de grappige slogan: ‘Gooi geen rijst… schreeuw je kop eraf!’
Ondertussen (misschien verwijzend naar de scène waar verpleegster Beale het bloedige lijk van dokter Stephens vindt?), SF Brownrigg’s 1972 Texaans-shot sanatorium waanzin De vergetenkreeg een nieuwe titel Kijk niet in de kelder door Hallmark Releasing Corp en uitgebracht via American International Pictures, de grootvaders van de uitbuiting.
Hallmark waren natuurlijk de onsubtiele en glorieuze gore-fiend leveranciers van filmchaos die hadden gepromoot Tombes van de Blinde Doden en Teken van de duivel met braakzakjes! De beruchte slogan “Om flauwvallen te voorkomen, blijf herhalen, het is maar een film…” slogan die wordt gebruikt voor Het laatste huis links en bewust generieke kunstwerken werden op dit punt al uitgebuit.
Wees niet bang in het donker is een tv-film uit 1973 die zo’n cultus opbouwde nadat hij uiteindelijk in 2011 opnieuw werd gemaakt door Guillermo Del Toro. De film concentreert zich op een jonge huisvrouw, gespeeld door Kim Darby, die een horde goblin-wezens loslaat vanuit een afgesloten open haard in de Victoriaans herenhuis dat zij en haar man aan het restaureren zijn.
Kijk nu niet is het mooie maar tragische verhaal van Nicolas Roeg uit 1973 over schuldgevoelens en de psychische angst voor een moorddadige dwerg. Donald Sutherland en Julie Christie zijn fantastisch omdat de rouwende ouders en de steegjes en kanalen van Venetië nog nooit zo ontmoedigend leken.
Open het raam niet was een opportunistische, maar zinloze, Amerikaanse hertiteling van de Spaanse regisseur Jorge Grau’s 1974 Laat slapende lijken liggen oftewel The Living Dead in het mortuarium van Manchester. De films Het beoogde Amerikaanse publiek zou misschien meer ‘open’ zijn gestaan voor een titel die een vervolg op Nacht van de levende dodenwaaruit het duidelijk en – aangenaam – geïnspireerd was.
Rijd niet in late nachttreinen was een VHS-hoes retitle voor een 1974 Italiaanse locomotief aangedreven rehash van Wes Craven’s Het laatste huis links. Aldo Lado’s Nachttreinmoorden is gelikter en in sommige opzichten zelfs somberder en gemener dan zijn inspiratie, maar het mist de intensiteit die het lage budget van de eerste in de procedure bracht. En laten we eerlijk zijn, er was maar één David Hess!
Hoewel gemaakt in 1972, Zusters des Doods moest wachten tot 1977 om een theatraal uitje te ontvangen met de slogan ‘Doe geen moeite om te schreeuwen.’ Het publiek had waarschijnlijk geen probleem met die waarschuwing, hoewel de film wel enkele kleine momenten van morbide voldoening kent.
Exploitatiespecialisten The Jerry Gross Organization heeft de psychologische thriller opnieuw uitgebracht De Mafu-kooi (1978) met Carol Kane en Lee Grant in 1979 met drie nieuwe titels: Afwijking; Mijn zus, mijn liefde en Niet aanbellen.
Ga niet in de buurt van het park (ook gekend als Vloek van de levende doden, Nacht stalker en Heiligdom voor het Kwaad) is een Amerikaanse horrorfilm uit 1979 (uitgebracht in september 1981) geregisseerd door Lawrence D. Foldes. De film kreeg bekendheid toen hij met succes werd vervolgd in het Verenigd Koninkrijk en op de lijst van smerige video’s werd geplaatst. Het was de vierde “Do not”-film op de lijst.
Het heeft geen scènes waarin kinderen in gevaar zijn, maar de algemene sfeer van gekkigheid verbijsterde hardcore vervelende fans die op zoek waren naar volbloed horrorschokken. Blijkbaar was het ook bijgesneden om een ’X’-rating voor zijn Amerikaanse bioscooprelease te vermijden.
Open de deur niet was een re-titel uit 1979 van de derde film van SF Brownrigg – “een moordmysterie dat een beetje minder verstikkend is dan zijn eerdere werk” – dat ook bekend was als Seizoenen voor moord, Het huis van de seizoenenen enigszins ironisch, als Hang niet op.
Om door te gaan met het lezen van dit artikel, klik op de pagina 2 link hieronder
MOVIES and MANIA is een echt onafhankelijke website en we vertrouwen uitsluitend op de kleine inkomsten die worden gegenereerd door internetadvertenties om online te blijven en uit te breiden. Steun ons door geen advertenties te blokkeren. Dank je. Als Amazon Associate verdient de eigenaar af en toe een heel klein bedrag aan in aanmerking komende gekoppelde aankopen.
Verwant
credit : Source link
